Nadszedł ten dzień

Hagra

Rosa zaczęła już znikać pod dotykiem ciepłych promieni wschodzącego słońca. Nadszedł ten dzień. Gdzieś niedaleko za beczką z piwem, zagrał swą skoczną melodię konik polny. Nadszedł ten dzień! Orczyca spojrzała w niebo, potem na mroczną elfkę stojącą kilka kroków przed nią. Nadszedł ten dzień! Pochyliła głowę i uklękła na jedno kolano. Wyjęła Okrutnika z pochwy na plecach, po czym uniosła wysoko miecz, kładąc go na wyciągniętych dłoniach. Nadszedł ten dzień! Zawsze wiedziała, że nadejdzie, po czym spojrzała na Panią Jeziora i przemówiła.
- Ja, Hagra Szalona, siostra rodzona obecnej tutaj Sapphairy składam swój miecz w służbie Pani Jeziora. - Gdy wybrzmiały ostatnie sylaby jej donośnego głosu, opuściła głowę czekając na zwyczajową odpowiedź zwierzchniczki.

Lien

Tyle lat. Pomyślała sobie. A jednak... Jej zmęczone spojrzenie przesunęło się po wyszczerbionym brzeszczocie. Zajrzała w oczy z zadowoleniem stwierdzając, że płoną wciąż tym samym ogniem.

- Wstań Hagro, Twoje miejsce jest u naszego boku, nie na kolanach.

szukała chwilę słów. Machnęła ręką. Słowa nie ważą, żyjemy w czasach czynów

- Po prostu wstań... Niech klękają słabi.

Hagra

Z dumą podniosła się i chwytając mocno miecz, stanęła w szeregu.

Cóż, Hagry mam nadzieję przedstawiać nikomu nie muszę Smile

Od ponad 2 lat zbierało mi się do Jeziora Dusz, jakie były moje losy, pewnie większość wie. Raz ramie w ramie, raz przeciwko. Zawsze z dumą, szacunkiem i uniesioną głową. W razie wszelkich pytań, chętnie odpowiem Smile

Lithir

skinął powoli głową, uśmiechając się kącikiem ust, pewny siebie, jak to miał w zwyczaju
A więc jesteś.....
skinął powoli głową
Cóż, nie jesteś przeźroczysta, dziwny to widok....
zawiesił wypowiedz, zastanowił się chwile i zdecydował nie zakończyć myśli.
Po dłuższej ciszy jeszcze raz, jeszcze wolniej skinął głową

Venadail

Spojrzał w zadumie przecierając zmentniałe jak zawsze oczy
A jednak, spełniło się. - Uśmiechnął się jakby troche nieobecnie, po czym, opamiętawszy się, strzelił sobie plaska w policzek, by wybudzić się z pijackiej półdrzemki
-Cóż, witam Panią w naszych skromnych progach. Faktycznie, siostra rodzona Sapphairy... A nawet... Cóż, bardziej delikatna...
Uśmiechnął się na swój dziwaczny sposób

Karngor

Ahoj!

Krzyknął donośnym głosem krasnolud ciesząc się na widok nowej osoby po czym ukłonił się nisko i poszedł spać tęskniąc za osobami z którymi zdążył się już zżyć..

Venadail

Ale jak ją... tego... no... sami wiecie... Beze mnie, to się nie zgadzam! Ewentualne uroczystości PO godzinie dwudziestej!!

leeloo

Usłyszawszy informację, że coś się święci pognała szybko do zbiegowiska Jezioraków. Z wysiłkiem wspieła się wysoko na palce, żeby dostrzec cokolwiek zza pleców innych. Oparła się przy tym niechcący na ramieniu Venadaila kompletnie nie zwracając uwagi na to, że w ręce trzyma jednak miecz, który dziwnym trafem wbił się mu w szyję cudem tylko unikając tętnicy. Scena, którą zobaczyła odebrała jej dech. Twarz przybrała znany sobie tępy wyraz, usta rozwarły się w niemym krzyku a oczy powiększyły jak pięcioadenówki. Nie zauważyła kompletnie ciepła rozlewającego się po jej dłoni. W głowie kołatała jedna myśl: Skończyło się, w końcu się skończyło! Siostry nie będą szukać się w polu!. Rozejrzała się z lękiem wkoło na zebranych przybywając za późno by słyszeć rozmowy. Jak ją przyjmą? Złapała się za głowę wciarając we włosy czerwoną maź. Aaaa! Czym ją przyjmą? Jak ugościć? Posprzątać! Tak, trzeba posprzątać! Zerwała się spowrotem by dobiec szybko do domu i przygotować wszystko jak należy.A jeśli ktoś się sprzeciwi? Starała się odgonić tą myśl i skupić na przygotowaniach.

Hagra

Pogoda dopisała, orczyca z zadowoleniem wciągnęła w nozdrza powietrze. Gdy doszedł ją zapach posoki, uśmiechnęła się wesoło. Idą nowe czasy...

Allehandra

Wychynęła z mroku, zakręciła się wokół Hagry wydając z siebie na półzwierzęce, na półelfie odgłosy.

- Mrrgarahhrauulululululu!

Przegłaskała jej podbródek, by tchnienie później stanąć spokojnie, skłonić się z gracją:

- Lok’tar Hagra.